《三竹》根据真实故事改编，讲述了七个正处于少年时期的学生为了逃离三竹这个乡下，不惜以身试法吸食毒品。他们的老师并没有放弃他们，反而教导他们，并给他们机会让他们证明自己的存在价值和生命意义。
----------------------------------------------
ท่ามกลางปัญหายาเสพติดที่แพร่ระบาดอย่างหนักไปทั่วทุกท้องที่ของประเทศ รวมถึงชุมชนเล็ก ๆ อย่างอำเภอสามชุก เด็กนักเรียน 7 คน ที่ชีวิตกำลังอยู่ในวัยสดใส สนุกสนาน มีความฝันและความรัก แต่วันนี้พวกเขาต่างต้องเผชิญกับปัญหา โดยแต่ละคนไม่สามารถหาทางออกได้ ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ พวกเขากำลังตกนรกทั้งเป็นด้วยการถลำลึกไปกับวังวนของยาเสพติด สังคมรุมประณามเด็กที่กำลังหลงทาง ครูธรรมดาคนหนึ่งกล้าที่จะลุกขึ้นประกาศกับสังคมว่าเด็กทั้ง 7 เป็นเพียงเหยื่อของความเสื่อมในสังคมเท่านั้น ครูผู้นี้ได้ ต่อสู้เคียงข้าง และพยายามเข้าถึงปัญหาของเด็กแต่ละคน ด้วยความเชื่อมั่นว่าจะนำพาเด็กทั้ง 7 คนลุกขึ้นยืนได้ใหม่อีกครั้ง
นี่ คือการตีแผ่เรื่องจริงในซอกมุมเล็ก ๆ มุมหนึ่งในสังคมไทย ของครูกับลูกศิษย์อีก 7 คน ที่ปลุกกระแสชุมชนให้ลุกฮือขึ้นมาต่อสู้กับปัญหายาเสพติดอย่างจริงจัง เนื่องจากพิษภัยของมันนั้นมหาศาลนัก นอกจากทำให้ผู้เสพได้รับความทุกข์ทรมานแล้ว ยังเป็นที่มาของการก่ออาชญากรรมขั้นรุนแรงด้วย
我觉得加菲是我今年看过的所有歌舞片里最好的非音乐剧出身的演员了，不过他和希普的声音还是跟哈金斯没法比。
加菲表演还是很不错的，但是片子容易让人看不进去，尤其是前半部分。Vanessa声音真好听。
形式大于内容，本就复杂的叙事结构因为歌舞加入更乱了，两段叙事时空的交错，两种表现形式的混合，不断造成的断层以至于很难融于故事当中。而且除去结尾几首歌，大部分歌曲也没什么亮点。加菲的表演状态则更像是在出演舞台剧，脱离了传记片的真实感，可矛盾的是，剧中剧结构却又允许了这种表演形式。当然，电影是最容易表现这一复杂剧本的方式，但最适合它的舞台，其实还是剧院。
加菲的影帝提名作。每年都会出一两部音乐片，但我不太感冒
A well deserved farewell.
超级被打动，创作人被看见之前漫长的孤独疲惫和那份拼命与之撕扯的热爱太让人动容了。在这个已经长久被不安与焦虑笼罩的时代，在这个充满漂泊感与随时感到有可能被放弃的时间点，人类的热情与希望很需要一些被唤醒的时刻，感谢天才与艺术。很可惜的一件事是听不到小声喧哗聊聊这部电影了。
更勿论90年代独有的那般复杂的社会环境和特殊的政治氛围。
Andrew Garfield唱歌还蛮好听嗷，不过再过两年感觉他的脸就要彻底松了。台词真的是，太絮叨。
加菲绝对是联合国认定的阳光大男孩，感染力很强，能看出他用了一百二十分的情感在演绎。 “牢笼还是翅膀，去问飞鸟吧。是恐惧还是爱 ，别说出答案，行动远胜于言语。”这部电影是献给35岁的乔纳森最好的礼物。
加菲确实出色!那种坚持热爱同时艰苦生活的状态很令人动容。
创作者大概是最不能平衡工作和生活的吧。整个人好像分裂成两个，一个还在惯性关心着亲友，一个已经游离出去在想怎么把这个素材好好用起来。又焦虑又冷漠。但是没办法，对于有天赋的人来说，没有什么比创作更重要。最极致的痛苦和甜蜜都因创作产生。唯一美中不足的是加菲唱的一般。/《Superbia》那段几个歌手应该是专业的，Sextet Montage那段那个卷发女生唱得好好！另外力荐《Rent》好吗，有机会看的都去看！
也能摆脱诸如像“三十而立”的人生焦虑。
去吧，去过一个被爱被梦想去驱动的人生吧，这很老掉牙，但总比躺平棒！听到了吗，人生的倒计时一刻不停……
滴答，滴答……这是时间的声音，生命的声音，死亡的声音。在最后的那声响起之前，你会作何选择？
完全没看过《唐顿庄园》系列的我，估摸着也会看得云里雾里，提不起兴趣。但我居然看得饶有兴致。同时 30 年代默片走向有声的电影拍摄、法国南部的景致都额外让我觉得“诶居然还包含这些内容”。人物虽然理不清，但是看一半大概就能明白了，快结尾时的时候还开始带入各种角色的情感，与他们共情。7.9/10
谁要说La La Land比这好，我只会觉得离谱。
作为传记片来说，形体和表达方式其实非常一般，加菲尽最大的能力在复刻和诠释乔纳森·拉森的半生。胜在情感真挚和每一首音乐都很好听。从默默无名再到生活撂倒，见证一个一个朋友的离去，巨大的声音摧毁了他。加菲的表演很好，好几场戏有闪光。更多的情况我会觉得乔纳森的一生就像胡波，他们都是被锯断腿的大象，一个是无奈而死，后则是无奈而生。音乐电影的魅力就是享受当下，活在当下，足矣。/记忆衰退，毫无感觉。
片中有很多眼熟的音乐剧演员献唱，但轮到加菲就断崖式下跌。
诺大可发挥空间最后却靠LGBT故事来燃情。
如果和加菲前女友的《爱乐之城》对比，我可能会更喜欢这一部一点点，当然总的是差不多的。
Copyright © 2015-2023 All Rights Reserved
