《三竹》根据真实故事改编，讲述了七个正处于少年时期的学生为了逃离三竹这个乡下，不惜以身试法吸食毒品。他们的老师并没有放弃他们，反而教导他们，并给他们机会让他们证明自己的存在价值和生命意义。
----------------------------------------------
ท่ามกลางปัญหายาเสพติดที่แพร่ระบาดอย่างหนักไปทั่วทุกท้องที่ของประเทศ รวมถึงชุมชนเล็ก ๆ อย่างอำเภอสามชุก เด็กนักเรียน 7 คน ที่ชีวิตกำลังอยู่ในวัยสดใส สนุกสนาน มีความฝันและความรัก แต่วันนี้พวกเขาต่างต้องเผชิญกับปัญหา โดยแต่ละคนไม่สามารถหาทางออกได้ ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ พวกเขากำลังตกนรกทั้งเป็นด้วยการถลำลึกไปกับวังวนของยาเสพติด สังคมรุมประณามเด็กที่กำลังหลงทาง ครูธรรมดาคนหนึ่งกล้าที่จะลุกขึ้นประกาศกับสังคมว่าเด็กทั้ง 7 เป็นเพียงเหยื่อของความเสื่อมในสังคมเท่านั้น ครูผู้นี้ได้ ต่อสู้เคียงข้าง และพยายามเข้าถึงปัญหาของเด็กแต่ละคน ด้วยความเชื่อมั่นว่าจะนำพาเด็กทั้ง 7 คนลุกขึ้นยืนได้ใหม่อีกครั้ง
นี่ คือการตีแผ่เรื่องจริงในซอกมุมเล็ก ๆ มุมหนึ่งในสังคมไทย ของครูกับลูกศิษย์อีก 7 คน ที่ปลุกกระแสชุมชนให้ลุกฮือขึ้นมาต่อสู้กับปัญหายาเสพติดอย่างจริงจัง เนื่องจากพิษภัยของมันนั้นมหาศาลนัก นอกจากทำให้ผู้เสพได้รับความทุกข์ทรมานแล้ว ยังเป็นที่มาของการก่ออาชญากรรมขั้นรุนแรงด้วย
镜头感很强，肩头的角度，一直是近景特写。转到正面构图又很周正，蛮棒
“一种只会攻击女性的病，一种让他们变成家庭妇女的病。”
还好最后小静得救了，不然我真的想飞起给编剧一脚。
配乐，表演，镜头，剪辑都可圈可点。这个星球上的女性，遭受了太多。
1940年的法国🇫🇷，80多年过去了，世界上还是很多地方不能自由堕胎。美国最近将堕胎权利放到各州自己决定。女人的子宫，如果生和不生没有100%的决定权，那女人是什么？奴隶吗？生育机器吗？
从头到尾一直为女孩儿揪着心。故事很简单，但是很有冲击力。
相比《四月三周两天》更私密，聚焦在个体的心理和生理感受上，可以说是女导演才能拍出来的焦虑感，也是女性观众才能切身体会到的痛感。另外值得称赞的点在于即使深受折磨却也不排斥性爱，女性的欲望本能不是错。
用普通的叙述题缓慢的讲述了正在发生的事，痛苦与窒息感缓慢压迫而来，让观众对女性正在遭受的痛苦太能感同身受了。
说不上哪的问题，整个质感都很不六十年代。/自己动手DT的特写里满是妆容？表情也不对。/怀孕成了寻欢作乐新生活方式的保护伞。很微妙。无论对于男性还是女性自身来说。/无论有无DT成功，它对人的改变已发生了。/对一切日常欢乐的“局外人感”。拍得蛮好。/母亲这块太单薄了。但可能导演正是要这种无法从家庭获得帮助的痛与疏离吧。/手术前来聊天的好朋友，讲的话很有道理，但这也安排得太生硬刻意了。全片安排了不少有道理但生硬的“金句”。/史上最惨DT女主，从头到尾都没获得什么像样的帮助。谈加缪萨特谈高潮但不能帮你合谋DT的密友、最后让人松了一口气的“自然流产”，处处讽刺。/导演这是“后脖颈控”。
这里正发生的是接连求助两位医生无果、求助朋友无果、求助男友无果、求助同班男同学无果。
简单的题材，全篇就围绕着一个事，跟拍风格下的情绪展现：不敢相信、惶恐、接受、尝试、绝望、最后一搏、重生。严苛政策之下，连生命都可以放弃的人们在追求什么？结尾部分的不适感甚至超过了《钛》，因为太过写实。
相比于柏林的《忍者宝宝》和戛纳的《钛》，这部拿下威尼斯金狮的怀孕题材作品显得更加压抑和稳重，不使用隐喻和概念来包装，不尝试调剂氛围，以极其真实的镜头来书写一位六十年代女学生非法堕胎的全程经历，这样扑面而来的严肃令人喘不过气，奥黛丽·迪万将镜头脂质怼到安娜玛丽亚茫然痛苦的面孔上，一部极具时代性的作品，大概在女性文化史上会留下属于她们的位置。
在他们之上 我们读道
04/23 SFFilm 女主试图堕胎的过程简直触目惊心 虽然是60年代法国发生的事 可能又在德州之类的地方重新上演 it’s happening again and again
还好最后小静没有事
“有一天我会要个孩子的，但不是以我的整个人生为代价。”
事实证明依据个体经验而形成的个体叙事更锋利也更柔软
完全聚焦在女主本人的角度很好，特写近景拍的也很好。
焦点很浅，景别很紧，这点蛮统一的，表现女主与周遭的隔绝与无助很到位，但没太理解为啥镜头总是对着女主的上半身甚至面部，连个全身镜头都没，放大其情绪吗？没想到最后给到帮助的是风流男同学。随着计时的推进，境遇恶化时伴随着异样的配乐。好像当前版本比电影节删掉了几分钟最“疼”的，引起的生理不适比《钛》还是少多了。7.5/10
小景别，冷色调，疼痛展示，无男性凝视的女性裸露，导演在电影技法上做的很好，但相比起夏布洛尔的《女人韵事》还是觉得在主题研讨上略显单薄，在当今世界女性受到的歧视其实也是“正发生”，但没有达到更深层次的探讨
Copyright © 2015-2023 All Rights Reserved
