《三竹》根据真实故事改编，讲述了七个正处于少年时期的学生为了逃离三竹这个乡下，不惜以身试法吸食毒品。他们的老师并没有放弃他们，反而教导他们，并给他们机会让他们证明自己的存在价值和生命意义。
----------------------------------------------
ท่ามกลางปัญหายาเสพติดที่แพร่ระบาดอย่างหนักไปทั่วทุกท้องที่ของประเทศ รวมถึงชุมชนเล็ก ๆ อย่างอำเภอสามชุก เด็กนักเรียน 7 คน ที่ชีวิตกำลังอยู่ในวัยสดใส สนุกสนาน มีความฝันและความรัก แต่วันนี้พวกเขาต่างต้องเผชิญกับปัญหา โดยแต่ละคนไม่สามารถหาทางออกได้ ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ พวกเขากำลังตกนรกทั้งเป็นด้วยการถลำลึกไปกับวังวนของยาเสพติด สังคมรุมประณามเด็กที่กำลังหลงทาง ครูธรรมดาคนหนึ่งกล้าที่จะลุกขึ้นประกาศกับสังคมว่าเด็กทั้ง 7 เป็นเพียงเหยื่อของความเสื่อมในสังคมเท่านั้น ครูผู้นี้ได้ ต่อสู้เคียงข้าง และพยายามเข้าถึงปัญหาของเด็กแต่ละคน ด้วยความเชื่อมั่นว่าจะนำพาเด็กทั้ง 7 คนลุกขึ้นยืนได้ใหม่อีกครั้ง
นี่ คือการตีแผ่เรื่องจริงในซอกมุมเล็ก ๆ มุมหนึ่งในสังคมไทย ของครูกับลูกศิษย์อีก 7 คน ที่ปลุกกระแสชุมชนให้ลุกฮือขึ้นมาต่อสู้กับปัญหายาเสพติดอย่างจริงจัง เนื่องจากพิษภัยของมันนั้นมหาศาลนัก นอกจากทำให้ผู้เสพได้รับความทุกข์ทรมานแล้ว ยังเป็นที่มาของการก่ออาชญากรรมขั้นรุนแรงด้วย
配乐说唱衔接踩点。
3D版，2022年5月14日19:45於萬達佳永盈熙廣場5號廳。
这几天来看的第三场电影，比《海底小纵队》和《哆啦A梦》好看，不过也仅限于次。
拍起私人的故事，反而比之前的那几部更松弛，用一个更适合这个故事的方式。叙事在细节的处理上非常迷人，细节总有出人意料地方式出现，虚实之间可能就是上帝之手在点拨吧。
梦工厂还活着呢？为啥它的故事我永远都get不到…梦工厂有故事吗？感觉就是一个个吉祥物的短视频…
空虚且毫无新意的故事，看似热闹实则令人昏昏欲睡的桥段。符号化的人物，毫无意义的动物化角色，除了外表特征，就连动物的基本行为习惯都没有体现。看来疯狂动物城和功夫熊猫是这类电影的巅峰了……
杀死比尔同款开幕，角色还是蛮有特色且可爱的
走到五月才恍然意识到旧历开年来这还是第一次进百丽宫。深刻共情1930s的人们为什么那么痴迷好莱坞，现实已经如此凛冽，在银幕上就放肆笑吧。美式幽默开心到令人落泪，狐狸白切黑，灰狼黑切白，反派“救猫咪”理论。狼的魅力唤醒我BEASTARS时期痴迷雷格西的记忆。5.1（记得去年今日在成都不散看了《秘密访客》）
没想到是如此私人、如此贴近现实的自传体成长故事，而且拍得如此克制，克制到如果不是仔细留意那些场景与场景之间呼吸的瞬间、那些荒诞与微妙之间刻意的沉默就很难意识到这是一部索伦蒂诺。也许在处理自己的创伤与过往时他决定（也许是必须）抛弃那些标志性的、风格化的、浮于表面的东西，代之选择一种更工整、更朴素的方式，反正就算最后十分钟我感到了一丝cheesy但还是适时地以泪洗面，反正看他的电影我总能以泪洗面就是了。虽然不能比，但同样是怀旧、故乡、成长、危机、性启蒙，这部比《甘草披萨》好进入太多了。
2.5；等索伦蒂诺哪天能退出费里尼阴影，可能就是他精进之时；最高亮的台词依然围绕费里尼——“拍电影是为了逃离现实”，其实原话是“我之所以去拍电影，是因为我不会干别的。”
动物动画还是得看好莱坞，狐狸市长我是真喜欢！
索伦蒂诺的《阿玛柯德》，只能说境界差了不是一星半点。对于逝去时代与事物的追溯，大师会摆脱自溺，匠人则只能耽于自溺。
2022映画第10部，4星。只有联盟、州长、反派是动物，其他都是人…… 这是分辨主要角色和路人角色的标准嘛🤔 不过也多亏这样可以不用记名字，大灰狼，食人鱼啥的完全就能交流剧情。
4.5 回家路上学Fabietto挂上耳机，电影片段就随着配乐涌出来。索伦蒂诺的推拉镜头几乎让人能听见第勒尼安海的波浪，老套的主题被拍得轻盈饱满，像缓缓旋转的万花筒，偶尔瞥见费里尼的影子。隐晦的神迹，面孔与遭逢，无回应的欲望，事后第一根烟，削瘦的肩膀在拥挤球场中央抽泣，晃荡与迷惘，凝视的时候总是失焦，告别马拉多纳，远行是一条逐字告别的长街，而“鸽哨的声音叫人终生难忘”。
拍起私人的故事，反而比之前的那几部更松弛，用一个更适合这个故事的方式。叙事在细节的处理上非常迷人，细节总有出人意料地方式出现，虚实之间可能就是上帝之手在点拨吧。
索伦蒂诺是当代最好的旅游推介大师，他拍啥，我就想去哪。
如此私人的青春追忆，本片无论是运镜还是音乐的使用都反而是索伦蒂诺近年来最为克制的一部，但却并没有妨碍他塑造一个又一个鲜活角色与各种饱满而复杂的情感，让这样一个前后基调相差巨大的故事没有丝毫的不适感，可能这就是真实的力量吧
杀死比尔同款开幕，角色还是蛮有特色且可爱的
页
有的桥段挺酷的，有的只顾着爽，硬伤太多了。为了awkwafina看的，可惜小蜘蛛戏份不多。坐我旁边的小姐姐看得很开心，全程“太酷了吧”说不停。
Copyright © 2015-2023 All Rights Reserved
